در پایان بعضی از سجایای آن حکیم متأله و مفسر متبحّر را نقل می کنم تا اسوه اهل تحقیق و تألیف باشد:
1- مرحوم علامه «قدس سره» در نوشتارهای خود عموما و تفسیر شریف- المیزان- خصوصا نام کسی را در نقد و تحلیل نظر او نمی بردند بلکه غالبا به جرح و تعدیل اصل رأی و فکر توجه می نمودند و می فرمودند فکرها است که با هم برخورد دارند نه صاحبان افکار و محور قدح و مدح ایشان «انظر الی ما قال و لا تنظر الی من قال» بود.
2- ایشان در هنگام نقد و جرح یک نظر، حرمت صاحب نظر را حفظ می نمودند و مقام اندیشمند را گرامی میشمردند و هرگز تعبیری که تحقیرآمیز باشد یا حکایت از علم زدگی ایشان بکند نداشتند مگر در مورد ضرورت از باب
«ردّوا الحجر من حیث جاء فان الشر لا یدفعه الا الشّر»(1)..]